Dermatologia kliniczna to jeden z działów dermatologii ogólnej, zajmujący się diagnostyką, leczeniem i profilaktyką chorób skóry, włosów oraz paznokci. Skóra jest największym organem chroniącym ludzkie ciało przed czynnikami zewnętrznymi, takimi jak m.in. promieniowanie UV czy drobnoustroje. Znajdują się na niej receptory zimna, dotyku, a nawet równowagi, dlatego dbanie o nią jest bardzo istotne dla dobrostanu organizmu. Choroby skóry, włosów i paznokci są czasem są widoczne dla innych osób i tym samym powodują jeszcze większy dyskomfort u pacjenta. Zdarza się także, że są one symptomami poważniejszych schorzeń, dlatego lekarz dermatolog powinien mieć interdyscyplinarną, stale aktualizowaną wiedzę, aby postawić trafną diagnozę i tym samym skutecznie leczyć.
Badania dermatologiczne
Dermatologia kliniczna ma do dyspozycji szereg narzędzi diagnostycznych, pozwalających ustalić, co dolega pacjentowi. W ramach pierwszej wizyty w gabinecie często ustala się, jakiego charakteru znamiona i pieprzyki ma osoba zgłaszająca się do gabinetu. Lekarz przeprowadza badanie za pomocą urządzenia zwanego dermaskopem. Jest to rodzaj mikroskopu, który pozwala obejrzeć w bardzo dużym powiększeniu wszelkie zmiany obecne na skórze.
Dermatolog może również wspierać się wymazami pobranymi ze skóry oraz badaniami mikrobiologicznymi (w przypadku podejrzenia zakażeniem bakteryjnym lub grzybicznym).
Jako że schorzenia pacjenta mogą być wynikiem innych zaburzeń (np. hormonalnych), czasem specjalista zleca badania krwi. W przypadku alergii, pomocna jest wizyta w poradni oraz poddanie się testom pokazującym reakcję organizmu na potencjalne alergeny.
Choroby diagnozowane na obszarze dermatologii klinicznej
Dermatologia kliniczna zajmuje się wieloma jednostkami chorobowymi, do których zaliczamy m.in. trądzik i jego odmiany (również różowaty, hormonalny), łuszczyca, bielactwo, świerzb, łojotokowe zapalenie skóry, egzema, znamiona barwnikowe, ostuda, rumień, opryszczka, atopowe zapalenie skóry, grzybice, kurzajki, odleżyny, rozstępy, nadmierna potliwość, grzybice, wypadanie włosów, łysienie, łupież oraz nowotwory.
Schorzenia te mogą mieć różne objawy, podłoże (np. zmiany hormonalne, czynniki genetyczne, zakażenia wirusowe, grzybiczne) i przebieg (od mało dokuczliwego po utrudniający codzienne funkcjonowanie), a wszystkie łączy fakt, że znajdują się w kręgu zainteresowania dermatologii klinicznej.
Lekarz tej specjalności diagnozuje również choroby przenoszone drogą płciową, jak np. kiła, rzeżączka czy kłykciny kończyste.
Wenerologia jest dziedziną pokrewną dermatologii, stąd niektórzy absolwenci kierunków medycznych łączą obie specjalizacje.
Metody leczenia
Wybierane przez dermatologa metody leczenia są dobrane pod kątem rodzaju schorzenia. Na trądzik zapisywane są antybiotyki, w przypadku opryszczki pomagają leki przeciwwirusowe, a grzybicę leczy się wszelkiego rodzaju maściami.
Czasem konieczne są bardziej inwazyjne techniki jak laserowe usuwanie przebarwień.
Pieprzyki i inne znamiona podejrzewane o możliwość przekształcenia w formę złośliwą można usuwać kilkoma metodami, takimi jak wycięcie, wymrażanie lub elektrokoagulacja.
Leczenie łysienia wiąże się często ze stosowaniem leczniczych płynów aplikowanych na skórę głowy i zawierających odpowiednie stężenie środka aktywnego, powstrzymującego wypadanie włosów oraz miniaturyzację mieszków włosowych.
Ważne jest stosowanie wskazań lekarskich, a także systematyczne przyjmowanie zapisanych leków, aby skutecznie zatrzymać chorobę. Niektóre schorzenia skóry mają charakter przewlekły i oznaczają stałe aplikowanie na skórę medykamentów, pozwalających na wejście organizmu w stan remisji.
Dermatolog może również udzielić pacjentowi wskazówek odnośnie zalecanego trybu życia, wspomagającego farmakologiczny proces leczenia.
